شربت ریاپت

بی اشتهایی و کم اشتهایی باعث دریافت ناکافی مواد مغذی مورد نیاز بدن شده و اختلال در رشد جسمی و ذهنی را به همراه خواهد داشت. این شربت حاوی عصاره های گیاهی، آهن، ید و ویتامین های مورد نیاز بدن بوده که به صورت کاملا طبیعی باعث تقویت و افزایش اشتها می شود. به دلیل بکار رفتن ترکیبات گیاهی و طبیعی مصرف این فرآورده جهت افزایش اشتها هیچگونه عوارض جانبی به همراه ندارد.



توضیحات

شکل فرآورده :
شربت 120 میلی لیتری همراه با بروشور در جعبه

موارد مصرف:
اشتهاآور، افزایش وزن، بهبود سلامت عمومی، رفع کم خونی و خستگی

ترکیبات:
عصاره شنبلیله (Trigonella foenum-graecum)، عصاره کاسنی(Cichorium intybus) ، عصاره زنجبیل (Zingiber officinale)، عصاره زردچوبه )(Curcuma longa، عصاره رزماری )(Rosmarinus officinalis، آهن، ید و ویتامین D3.

آثار درمانی و فارماکولوژی:

اشتها یک پدیده پیچیده است که به تثبیت وزن بدن فرد کمک می کند. از دست دادن اشتها که به عنوان کاهش میل به غذا خوردن تعریف شده است، به دلایل تغییرات محیطی و روانی در افراد ایجاد می گردد (1). کاهش اشتها و کاهش وزن کلید تشخیص بسیاری از بیماری ها می باشد. مداخلات فارماکولوژیک با هدف تحریک اشتها دارای اثرگذاری کم و عوارض جانبی زیاد است (2). بنابراین، امروزه تمایل به استفاده از داروهای طبیعی جهت بهبود کاهش اشتها بسیار زیاد شده است. تخمین زده می شود که حدود دو سوم جمعیت جهان نیازهای اولیه پزشکی خود را از طریق طب مکمل رفع می نمایند (3). گیاه شنبلیله با نام عمومی Fenugreek و نام علمی Trigonella foenum-graecumLinn.، گیاهی یک ساله از خانواده Fabaceae بوده و در مناطق مختلف جهان به عنوان گیاهان دارویی، غذایی و ادویه ای بسیار مورد استفاده قرار می گیرد. شنبلیله یکی از قدیمی ترین اجزاء داروهای سنتی محسوب شده و در طب آیورودا و طب سنتی چین مورد استفاده قرار گرفته است. گیاه شنبلیله حاوی دسته ترکیبات آلکالوئیدها، فلاونوئیدها، استروئیدها، ساپونین ها و فیبرهای محلول و نامحلول در آب است (4). وجود 4 تا 8٪ ترکیبات ساپونینی و 1٪ ترکیبات آلکالوئیدی در گیاه شنبلیله موجب تحریک معده، افزایش اسیدیته و افزایش اشتها می گردد (5). در مطالعاتی که بر روی اثرات فارماکولوژی این گیاه انجام شده است، مشخص گردیده این گیاه دارای اثرات آنتی اکسیدانی (6)، حفاظت از معده (7)، ضد روماتیسم (8) و محرک اشتها (9) است. در یک مطالعه بالینی که پودر شنبلیله به صورت خوراکی به عنوان یک محرک اشتها تجویز شده است، اثرات کاملا مثبت آن به اثبات رسیده است (10). کمیسیون E مصرف خوراکی دانه شنبلیله را جهت درمان کم اشتهایی مورد تایید قرار داده است (11).
گیاه کاسنی با نام علمی Cichorium intybus گیاهی چند ساله از خانواده Asteraceae می باشد. در طب سنتی بر خواص صفراآوری، کمک به هضم غذا، رفع مشکلات کبدی و افزایش اشتهای این گیاه تاکید شده است (12، 13). بر اساس تک نگار اتحادیه اروپا، استفاده ازکاسنی در تسکین علائم خفیف اختلالات گوارشی (مانند احساس پری شکم، نفخ شکم و هضم کند) و کاهش اشتها موثر است (14).
گیاه زردچوبه با نام علمی Curcuma longa از حدود 4000 سال قبل در هند به طور گسترده مورد استفاده قرار می گرفته است. این گیاه در طب آیورودا جهت تقویت کلی انرژی بدن، ضد نفخ و بهبود هضم غذا مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین این گیاه به عنوان حل کننده سنگ های صفراوی و تسکین دهنده درد آرتروز کاربرد دارد (15). کمیسیون E مصرف این گیاه را جهت درمان علائم سوء هاضمه، اختلالات کبدی و از دست دادن اشتها تأیید کرده است (16). در مطالعه ای که توسط فولدسیو و همکاران بر روی خرگوش و به مدت 9 هفته انجام شده است، نشان داده شده که اضافه شدن زردچوبه به عنوان مکمل، اثرات مثبتی بر روی وزن گیری گروه های مورد مطالعه داشته است (17).
گیاه زنجبیل با نام علمی Zingiber officinale به طور گسترده ای در سراسر جهان به عنوان ادویه، طعم دهنده و داروی گیاهی استفاده می شود. این گیاه در طب سنتی های آیورودا، چینی ها، عرب ها، آفریقایی ها، کارائیب و بسیاری دیگر برای درمان انواع بیماری ها مانند: حالت تهوع، استفراغ، آسم، سرفه، تپش قلب، التهاب، سوء هاضمه، از دست دادن اشتها، یبوست و درد کاربرد دارد (18، 19). پزشکان قرن نوزدهم از آن جهت ایجاد تعریق، بهبود اشتها و مهار حالت تهوع استفاده می کرده اند (20).
گیاه رزماری با نام علمی Rosmarinus officinalis بومی مناطق مدیترانه بوده و دیوسكوریدس درباره آن می نویسد: خوردن گل آن موجب آرامش مغز، قلب و معده شده و حافظه را تقویت می نماید (21). در مطالعه ای که آسوواتا و همکاران بر روی اتنوبوتانی منطقه جنوب آفریقا انجام داده اند مشخص گردیده از این گیاه جهت درمان کاهش اشتها استفاده می شود (22). در مطالعه­ی دوسوکوری که توسط نعمت اللهی و همکاران بر روی 68 دانشجو به مدت یک ماه انجام شده است، مشخص گردیده که یکی از اثرات تجویز این گیاه افزایش اشتها می باشد (23).

مقدارو نحوه مصرف:
کودکان 3 تا 12 سال: روزانه 2 بار، هر بار یک قاشق مربا خوری (5 میلی لیتر) قبل از غذا مصرف شود.
نوجوانان و بزرگسالان: روزانه 3 بار، هر بار یک قاشق مربا خوری (5 میلی لیتر) قبل از غذا مصرف شود.

توصیه های مهم:
قبل از استفاده از شربت اشتهاآور، آن را به خوبي هم بزنيد. پس از باز نمودن درب، در يخچال نگهداري شده و ظرف مدت 8 هفته استفاده شود. اين فرآورده از تركيبات طبيعي تهيه شده و مانند ساير فرآورده هاي طبيعي تغيير رنگ بر روي اثرات درماني آن تاثيري نخواهد داشت. از این فرآورده عوارض جانبی خاصی گزارش نشده است. همچنین اثرات ناسازگاري براي اين فرآورده در مصرف همزمان با ساير دارو ها گزارش نشده است.

شرایط نگهداری:

اين فرآورده در دماي زير 25 درجه سانتي گراد و دور از دسترس کودکان نگهداري گردد. همچنين از مصرف آن بعد از تاریخ انقضاء خودداري شود.


نحوه سفارش کالا :
برای سفارش محصول لطفا بر روی داروخانه آنلاین داروکده  کلیک نمایید.

منابع:

1- Muscaritoli M, et al. Clinical Nutrition. 2010; 29: 154– 159.
2- Schütz P, et al. Swiss medical weekly. 2014; 144:w13957.
3- Nagulapalli Venkata KC, et al. Molecular nutrition & food research. 2017; 61(6):1600950.
4- Didarshetaban MB, et al. International Journal of Advanced Biological and Biomedical Research (IJABBR). 2013;1(8):922-31.
5- Srinivasan K. Food reviews international. 2006 Jul 1;22(2):203-24.
6- Belguith-Hadriche O, et al. J Agric Food Che. 2010; 58(4):2116-2122. 17.
7- Pandian RS, et al. J Ethnopharmacol 2002; 81: 393-397.
8- Suresh P, et al. Inflammation 2012; 35(4):1314-1321.
9- Max B. Pharma Sci 1992; 13: 15-20.
10- Ouzir M, et al. Food and Chemical Toxicology. 2016 Oct 1;96:145-54.
11- Ulbricht C, et al. Journal of herbal pharmacotherapy. 2008 Jan 1;7(3-4):143-77.
12- Wang Y, et al. Nutrition & metabolism. 2017 Dec;14(1):1-1.
13- Bahmani M, et al. Journal of Chemical and Pharmaceutical Sciences. 2015;8(4):672-82.
14- Street RA, et al. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine. 2013 Oct;2013.
15- Sun W, et al. Critical reviews in food science and nutrition. 2017 May 3;57(7):1451-523.
16- Brinkhaus B, et al. Scandinavian journal of gastroenterology. 2005 Jan 1;40(8):936-43.
17- Földešiová M, et al. Slovak Journal of Animal Science. 2015 Mar 31;48(1):43-8.
18- Kumar G, et al. Journal of Pharmacy Research. 2011 Sep;4(9):2963-6.
19- Ahmed K, et al. J. Med. Plants Res. 2011 Feb 4;5(3):344-8.
20- Moghaddasi MS, et al. Journal of Medicinal Plants Research. 2012 Jul 31;6(26):4255-8.
21- Pengelly A, et al. Journal of medicinal food. 2012 Jan 1;15(1):10-7.
22- Asowata-Ayodele AM, et al. Journal of Botany. 2016 May 1;104:69-75.
23- Nematolahi P, et al. Complementary therapies in clinical practice. 2018 Feb 1;30:24-8.